Angielscy piwowarzy byli ostatnimi w Europie, którzy zaczęli wykorzystywać chmiel przy produkcji piwa. Poznali jego właściwości wraz z przybyciem na wyspy Flamandzkich imigrantów w XVI wieku. Wcześniej aromatyzowali swoje piwa mieszankami ziół i przypraw. Powszechnie warzonymi gatunkami piwa były wówczas portery i stouty. Jasne piwa, spopularyzowały się dopiero z nastaniem rewolucji przemysłowej, która umożliwiła produkcję jasnych słodów. Zaczęto też coraz śmielej chmielić nowe piwa, wykorzystując jego antyseptyczne właściwości, pozwalające na uzyskanie lepszej trwałości delikatnych jasnych Ales. Istnieje sporo rozbieżności w jednoznacznym określeniu, od kiedy możemy mówić o wyodrębnieniu stylu Bitter, różniącego się od zwykłych Pale Ale. Niektórzy mówią o historii sprzed 60 lat, inni twierdzą, że nastąpiło to ok. 150 lat temu, kiedy piwo określano jako „Bitter Ale”. Jedno jest pewne, różnice pomiędzy „Pale Ale” a „Bitter” są minimalne i często możemy usłyszeć, że dotyczą sposobu pakowania – wersja beczkowa piwa to „Bitter” butelkowa zaś – „Pale Ale”. Nie oznacza to wcale, że nie znajdziemy Bittera w butelce – jest to jak najbardziej możliwe.