Piwne skojarzenia z Irlandią, większości z nas łączą się ze stoutem i jego flagowym przedstawicielem, jakim jest Guinness. Co gorsza, są i tacy, którzy powiedzą – „piwo zielone w dzień św. Patryka”, no cóż… w końcu to zielona wyspa. Śmiało jednak możemy stwierdzić, że popularność piwa w Europie zawdzięczamy Irlandczykom. To właśnie Celtowie, żyjący spokojnie na wyspach, poza północnymi krańcami Cesarstwa Rzymskiego, chętnie i wbrew ówczesnym, kontynentalnym zwyczajom, warzyli i spożywali piwo. Wraz z przybyciem w V wieku na ich obszar św. Patryka, Irlandia poznała wiarę chrześcijańską i zyskała swego patrona. Nowa religia szybko stała się dominującym wyznaniem, a mnisi irlandzcy licznie wędrowali na kontynent. Poza wartościami duchowymi, przynosili ze sobą jeszcze jeden cenny dar - wiedzę na temat warzenia piwa. Powstające klasztory i zakony zajmowały się jego produkcją i doskonaleniem sztuki piwowarskiej. Przez całe wieki, to właśnie mnisi tworzyli osobną i cenioną grupę zawodową, która stale rozwijając swoje umiejętności, podnosiła jakość produkowanego napoju. Czerwone irlandzkie, to piwo dość lekkie o umiarkowanej zawartości alkoholu, niskiej goryczce i z wyraźnym słodowym charakterem. Odnajdziemy w nim nuty karmelowe, mogą pojawić się delikatne, maślane aromaty a chmiel zazwyczaj wnosi kwiatowo ziołowe zapachy, które jedynie wzbogacają bukiet napoju. W smaku wyczujemy słodową bazę kojarzącą się z herbatnikami, zbożem czy lekkim posmakiem chleba, zwieńczonym średnio wytrawnym finiszem i umiarkowanym nasyceniem.